ทำไม??? โอกาสหลายอย่างจึงหลุดมือเราไปทำไม???
ทำอะไรก็ติดขัด มีอุปสรรคให้เหนื่อยยากตลอดเวลา
ทำไม??? ขยันทำงานแทบตาย ชีวิตก็ยังแย่เหมือนเดิม
พี่ชายและน้องชาย ตระกูลหวัน ช่วยกันตั้งโรงงานอาหารกระป๋อง(ผักดอง)
ผลิตออกมาหลายรสชาติ จำหน่ายทั้งในประเทศและส่งขายนอกประเทศ แถวเอเชีย ทั้งญี่ปุ่น ไทย มาเลเซีย สิงคโปร์ เป็นผักดองอัดกระป๋องยี่ห้อ "เจ" หวังจำหน่ายกับคนจีนโพ้นทะเลในหลายๆประเทศ
แต่น่าเสียดาย ที่พยายามเท่าไหร่กลับมีหนี้สินเพิ่มากขึ้นทุกปี จนผ่านมาถึงปีที่ 8 (ค.ศ.1988) ก็มาถึงจุดที่แบกภาระต่อไปไม่ไหวเป็นลูกหนี้ของแบงค์ที่ตามมาบี้และเป็นหนี้กับนายทุนหลายๆคน หนี้วัตถุดิบที่เอามาผลิตอาหารกระป๋อง จนทั้งสองเกิดอาการเครียดมาก จึงพากันไปดูหมอซินแสคนดังท่าหนึ่งของไต้หวัน ที่มีแต่พ่อค้านายพลใหญ่ๆชอบไปดูดวงกับท่าน ซินแสคนนี้แหละที่เป็นผู้เอาเรื่องของพี่น้องคู่นี้มาเขียนในนิตยสารธรรมะฉบับดังกล่าว ซินแสท่านเล่าว่า ตอนแรกที่ผูกดวงของพี่น้องคู่นี้ออกมาก็รู้สึกหนักใจมากๆเพราะตกตำแหน่งที่ "สูญสิ้น" ทั้งคู่ ทั้งถนนชีวิตและปีจร วัยจร ตกที่นั่งกู้ชีพให้ฟื้นขึ้นมาไม่ได้เลย
"ตายลูกเดียว" คือ "เจ๊งลูกเดียว"
ไม่มีวิธีแก้กรรมแก้เคล็ดใดๆ จึงสั่นหัวแจ้งข่าวร้ายให้ทั้งสองรับทราบ บอกว่า
"ไม่รอด"
พี่ชาย-น้องชาย คอตกกลับมาถึงบ้านพัก ซึ่งอยู่ติดกับโรงงานและรู้สึกเศร้าเสียใจมากๆ กับชะตาชีวิต
ที่ตกต่ำสุดๆในตอนนี้ บังเอิญในช่วงวันนั้น บริเวณตอนเหนือของไต้หวันเกิดฝนตกหนักและน้ำท่วมอย่างหนัก ทีวีออกข่าวเห็นแต่ภาพน้ำท่วมหลากและบ้านเรือนเหลือแต่หลังคา มีคนเกาะต้นไม้
และบ้างก็อยู่บนหลังคากำลังหิวโหย หนาวเหน็บและลำบากลำบนมาก โดยหน่วยกู้ภัยยังไปไม่ถึงบริเวณดังกล่าวทั้งสองพี่น้องผู้กำลังกลุ้มใจสุดๆ เห็นภาพดังกล่าวก็เกิดความเวทนา จึงเกิดไอเดียปรึกษากันว่า
"ไหนๆ ก็จะเจ๊งแน่ ตอนนี้เรายังมิได้ประกาศออกไป ชื่อเสียงที่ย่ำแย่เต็มประดา ยังไม่ถึงขั้นเน่าเหม็นอย่ากระนั้นเลย ทั้งสองคนรีบโทรศัพท์ไปหาญาติมิตรและลูกค้าเก่าๆ เท่าที่เรารู้จัก เอ่ยปากขอยืมเงินมาให้มากที่สุดคนไหนเป็นเจ้าของสินค้าอุปโภค บริโภคที่พอจะช่วยภัยคนตกน้ำเราก็ขอเป็นสินค้ามาก่อนและเขียนเช็ค(เด้ง) ไปให้พวกเขาก่อน รีบๆ รวบรวมปัจจัยให้ได้ภายในคืนนี้แหละ
เอาเศษเงินว่าจ้างเรือขนสินค้าอุปโภคบริโภค พวกอาหารแห้ง บะหมี่ ข้าวสาร อาหารกระป๋อง เสื้อผ้า ผ้าห่ม ขอเป็นหน่วยฉุกเฉินหน่วยแรกที่บุกไปบริจาคช่วยชาวบ้านถึงที่เป็นขบวนแรกก่อนเลย
เพราะไหนๆก็จะเจ๊งตายอยู่แล้ว เอาเครดิตชื่อเสียงที่พอจะเหลือเอาเงิน เอาข้าวของคนที่มีมาทำบุญสักครั้งเถอะ"
ทั้งสองจึงวุ่นวายกันทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน ทั้งโทรฯ ทั้งขอและปลุกให้ลูกเมีย ญาติโยม
ที่พอจะไหว้วานได้ รายไหนยอมให้กู้ก็ไปรับเงิน รายไหนยอมให้สินค้าก็ส่งรถขนส่งไปขนเอามา
เขียนเช็คเด้ง ยื่นหมู ยื่นแมวออกไปก่อนแค่รุ่งเช้าทุกอย่างก็พร้อม ได้ของมาเต็มรถบรรทุก 2 คัน ส่งคนไปขอเช่าเรือยนต์รออยู่ที่ตำบลน้ำท่วมได้เรือมา 4 ลำ ยังไม่ทัน 9 โมงเช้า สินค้าที่ถ่ายลงเรือทั้ง 4 ลำ ตระเวนแล่นเข้าไปในดงน้ำท่วมของกินของใช้ก็จัดมัดไว้ในถุงพลาสติกใบโตๆ เจอผู้รอดตายก็รับขึ้นเรือบางรายรับไม่ได้ก็ฝากถุงยังชีพถุงกู้ชีพไปให้ก่อนบอกว่าเดี๋ยวเรือด่วนของราชการคงมาช่วยพาไปขึ้นบกที่ปลอดภัยในภายหลัง
การกระทำอย่างฉับไวในครั้งนี้ กลายเป็นข่าวใหญ่ เพราะมีผู้สื่อข่าวทั้งทีวี วิทยุ
หนังสือพิมพ์ไปดักรอทำข่าวอยู่แล้ว ความรวดเร็วและกล้าหาญจริงใจในการช่วยคนตกทุกข์
แบบขบวนการของเอกชนแบบนี้ ยังไม่เคยเห็นใครทำมาก่อน ชุดนี้ช่วยในวาระแรกๆ อาหาร เสื้อผ้า
ส่งตรงถึงผู้ประสบภัยกันถ้วนหน้า พอเห็นหน่วยราชการ การชาด องค์กรการกุศลอื่นๆที่ตามมาทีหลัง
หน่วยแรกนี้ก็ล่าถอยกลับบ้าน เพราะถือว่าสมใจนึกแล้ว ทั้งเหนื่อยจัดและหมดแรง แต่ก็ดีใจปลื้มใจสุดๆ
ทั้งสองครอบครัวกลับถึงบ้านก็สั่งปิดโรงงานเตรียมตัววางเฉย
เพราะรู้ดีว่าอีกไม่นานเจ้าหนี้ทั้งหลายคงรุมฟ้องดีกันยืดยาว แต่เหตุการณ์กลับพลิกล็อกเหนือความคาดหมาย ปรากฏว่าทั้งธนาคารหลายแห่งและเจ้าหนี้ทั้งหลายกลับวางตัวเงียบเฉย
ไม่มีใครยื่นฟ้องคดีล้มละลายกับคู่นี้สักรายเดียว เพราะทุกคนทั่วประเทศได้เห็นข่าวกล้าหาญ
ในการส่งเสบียงกู้ภัยในนามเอกชนแท้ๆอยู่เพียงรายเดียว
เจ้าหนี้ทุกคนต่างก็คิดเหมือนกันหมดว่า "พี่น้องคู่นี้ไม่น่าจะยากจนจริงๆ อย่างที่เคยเข้าใจ
คงจะแกล้งจนและแกล้งเบี้ยวหนี้" จึงไม่มีใครตกอกตกใจว่าคู่นี้ใกล้เจ๊ง
กลับเห็นพ้องต้องกันว่าน่าจะเปิดให้มีการเจรจาปรองดองหนี้กันใหม่ และสิ่งที่แปลกกว่านั้นคือ
ประชาชนตาดำๆ ทีได้เห็นข่าวทีวีและอ่านในหนังสือพิมพ์ต่างก็คิดว่า
อาหารกระป๋องผักดองเจของโรงงานนี้น่าจะลองชิมดู เพราะถ้าค้าขายได้ร่ำรวยเงินทอง
เจียดเงินมาช่วยคนประสบภัยแบบนี้ต้องถือว่าไม่ธรรมดา
ดังนั้น ร้านค้าต่างๆ ห้างต่างๆ รวมทั้งลูกค้าใหญ่ๆ ในต่างประเทศ ต่างก็โทรฯเข้ามาขอสั่งซื้อผักดองกระป๋องของโรงงานแห่งนี้กันโกลาหล เรียกว่ารับแต่ใบออเดอร์ที่โทรฯ ประดังเข้ามาก็จดกันมือนิ้วชาไปหมด โรงงานของสองพี่น้องจึงฟื้นชีพขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์และขายดิบขายดีตั้งแต่บัดนั้น
ข้าพเจ้าเชื่อในเรื่อง "บุญ"
เราทุกคนล้วนเกิดมาพร้อมกับบุญและบาปที่ติดตัวมา
"บุญ" เหมือนเป็นทุนที่เราสะสมไว้ใช้ในชาตินี้ หากเราใช้บุญไปทุกๆวันจนใกล้หมด
บาปที่เราเคยทำทั้งในอดีตและทำเพิ่มในวันนี้ จะเข้ามาแทนที่
ชีวิตเราจึงเกิดเรื่องราววุ่นวายไม่หยุดหย่อน
ทำอะไรก็ไม่สำเร็จติดขัดไปหมดทุกทีไปเพราะมีบาปคอยเข้ามากั้นขวางไว้
ถ้าตื่นไปใส่บาตรไม่ไหว
ก็ทำแบบข้าพเจ้าก็ได้
สร้างพระถวายเดือนละครั้ง
ถวายธรรมทาน ด้วยหนังสือสวดมนต์ เดือนละครั้ง หรือมากกว่า..
ถวายสังฆทานเดือนละ 1 ครั้ง
อุทิศบุญให้กับผู้ที่เราเคยล่วงเกินทั้งกาย วาจาใจ
ข้าพเจ้าจะไม่ซื้อสังฆทานแบบเป็นถังเหลือง
แต่จะเลือกซื้อของเอง ยิ่งเราพิถีพิถันในการเลือกของถวาย
เราก็จะได้สิ่งดีๆที่สมบูรณ์แบบเช่นกัน
"ให้อะไร ก็ได้อย่างนั้น"
คุณว่าจริงมั้ย ตรรกะง่ายๆที่ไม่ต้องไปคิดอะไรลึกซึ้ง
เพราะเรื่องบุญกรรม ไม่มีใครพิสูจน์ได้เหมือนการคำนวนตัวเลข
เราจึงต้องหมั่นเติมบุญเข้าไปอยู่เรื่อยๆ
ทำบุญรูปแบบใดก็ได้ ให้ใจสบายและมีความสุข
สิ่งดีๆก็จะเกิดกับชีวิตเราอย่างแน่นอน
เริ่มต้นจากใจเราก่อน
ไม่อิจฉากัน
ไม่หมั่นไส้กัน
ไม่ให้ร้ายลับหลัง
มองกันในแง่ดี
เท่านี้บุญก็เกิดที่ใจเเล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น